ค้นหาคำศัพท์

คำอธิบาย

ง่ายๆ  สบายๆ

คำอธิบาย

ส่วนประดับประดาแบบพลิกกลับเหมือนกับ Mordent  มอร์เดินต์

คำอธิบาย

การพรมนิ้ว  เขียนย่อว่า  tr

คำอธิบาย

สตาฟลายน์สบรรทัดห้าเส้น 

ชุดเส้นบรรทัดสำหรับบันทึกตัวโน้ต

การบันทึกตัวโน้ตดนตรีสมัยปัจจุบันใช้บรรทัด 5 เส้นและช่อง 4 ช่อง ระหว่างเส้นบรรทัด เป็นที่หมายให้บันทึกหัวตัวโน้ตเพื่อบอกระดับเสียงสูงต่ำ (Pitches พิตเช็ส)มีลักษณะเป็นเส้นบรรทัด 5 เส้นขีดขนานกันในแนวระนาบ มีช่องไฟระหว่างเส้นขนาดเท่าๆกัน เรียกบรรทัด 5 เส้นทับศัพท์ภาษาอังกฤษว่า “สตาฟ ลายน์ส”  หรือ “สเต๊ฟ” ดังรูป:

และถ้าใช้สตาฟลายน์ส 2 ชุดร่วมกัน ในลักษณะที่มีเส้นดิ่งลากปิดต้นบรรทัดทั้งสองชุดและมีเครื่องหมายปีกกาคล่อมด้านหน้าของเส้นดิ่งอีกต่อหนึ่ง ดังรูป:

ให้เรียกสตาฟลายน์สทั้ง 2 ชุดรวมกันว่า “เกร๊ต สต๊าฟ” (Great staff)หรือ “แกรนด์ สต๊าฟ” (Grand staff) สตาฟชุดบนใช้เครื่องหมาย จี แคล้ฟ เป็นกุญแจประจำหลักเพื่อใช้บันทึกตัวโน้ตของแนวทำนองเสียงแหลมและสตาฟชุดล่างใช้เครื่องหมาย เอฟ แคล้ฟ เป็นกุญแจประจำหลักเพื่อใช้บันทึกตัวโน้ตของแนวทำนองเสียงเบส โดยปรกติใช้บันทึกตัวโน้ตสำหรับเปียโน

นักดนตรีสมัยก่อนคริสต์ศตวรรษที่ 11 ใช้เส้นบรรทัดเพียง 1 หรือ 2 เส้น บันทึกตัวโน้ตซึ่งตอนนั้นเรียกว่า “นูมส์” หรือ “นิวม์ส”(Neumes) ซึ่งเป็นภาษากรีก    ใช้สีของเส้นบรรทัดบอกระดับเสียงของตัวนูมส์เส้นสีแดงใช้บันทึกหัวตัวนูมส์ระดับเสียงเอ้ฟ (F) และเส้นสีเหลืองบันทึกหัวตัวนูมส์ระดับเสียงซี (C )

หลังปี ค.ศ. 1200 กวิโด ดาเรซโซ (Guido d’ Arezzo / Guido Aretinus) นักทฤษฎีดนตรีเชื้อสายฝรั่งเศสแต่เป็นพระและครูดนตรีในประเทศอิตาลี จึงได้บัญญัติให้ใช้เส้นสตาฟลายน์ส 4 เส้นบันทึกโน้ตทำนองของเพลนซองและใช้ 5 เส้นบันทึกโน้ตดนตรีหลากแนว

        ช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 – 17 ใช้เส้น       สตาฟายน์ส 6 เส้นหรือมากกว่า บันทึกโน้ตสำหรับเครื่องคีย์บอร์ด

        ปัจจุบันใช้เส้นสตาฟลายน์ส 5 เส้นเป็นมาตรฐานสากลสำหรับบันทึกโน้ตดนตรีแนวเดียว และใช้เส้นสตาฟลายน์ส 2 ชุดคู่กันมีเครื่องหมายเส้นดิ่งและเครื่องหมายปีกกา (Brace เบรซ) โยงคล่อมต้นบรรทัดทั้งสองชุดเข้าด้วยกัน สำหรับใช้บันทึกโน้ตดนตรีของฮาร์ป เปียโน ฮาร์ปสิคอร์ด คลาวิคอร์ดและเชลเลสตา ซึ่งต้องใช้ 2 มือเล่น มือขวาเล่นตามโน้ตชุดบน มือซ้ายเล่นตามโน้ตชุดล่าง และถ้าบันทึกโน้ตดนตรีสำหรับออร์แกนที่มีแผงเท้าเหยียบ (Pedal พีเดิล)จะต้องใช้สตาฟลายน์สชุดที่ 3 สำหรับโน้ตเท้า

คำอธิบาย

ตอนหนึ่งของบทเพลงที่มีเนื้อความสมบูรณ์  เทียบได้กับย่อหน้าหนึ่ง (Paragraphพารากร้าฟ) ของเรียงความ หรือคณะหนึ่งของคำประพันธ์ประกอบด้วยประโยคใหญ่(Sentenceเซ้นเดินซ์) 2 ประโยคที่มีทำนองถามกับทำนองตอบสมดุลกัน จำนวนท่อนและโครงสร้างของท่อนในสังคีตนิพนธ์จะเป็นตัวชี้บอกประเภทของสังคีตลักษณ์ที่ใช้กับสังคีตนิพนธ์บทนั้นๆ

ตัวอย่างเช่น:

1.สังคีตนิพนธ์ที่มี 2 ท่อน แต่ละท่อนมีแนวทำนองต่างกัน เขียนเป็นสูตรแทน2 ท่อนว่า “A B”  และเรียกสังคีตนิพนธ์บทนั้นว่าสังคีตลักษณ์แบบไบเนอรีฟอร์ม (Binary form)

2.สังคีตนิพนธ์ที่มี 3 ท่อน ท่อนที่ 1 และ 2 มีแนวทำนองต่างกัน และท่อนที่ 3 มีแนวทำนองอย่างเดียวกันกับท่อนที่ 1 แต่ใช้แนวเสียงประสานแตกต่าง  เขียนเป็นสูตรแทน3  ท่อนว่า “A B A” เรียกสังคีตนิพนธ์บทนั้นว่าเป็นสังคีตลักษณ์แบบเทอเนอรี ฟอร์ม (Ternary form)

3. บทเพลงมาตรฐาน (Standard song สแตนดาร์ด ซอง)  มี 4 ท่อน ท่อนที่ 1, 2 และ 4  มีแนวทำนองอย่างเดียวกันส่วนท่อนที่ 3 มีแนวทำนองแตกต่าง

 เขียนเป็นสูตรแทน 4 ท่อนว่า“A A B A”  และเรียกสังคีตนิพนธ์เพลงบทนั้นว่าเป็นสังคีตลักษณ์แบบซองฟอร์ม (Song form)